عفونت گوش و نشانه های آن

از آنجا که بیشتر عفونت های گوش به مرور زمان از بین می روند، می توان با تحمل درد و مراقبت مرتب آن را درمان کرد. در موارد شدیدتر از انواع آنتی بیوتیک برای پاک کردن عفونت استفاده می شود. البته باید توجه کنید که بعضی از افراد مستعد ابتلا به عفونت های متعدد گوش هستند. این نوع عفونت های مزمن می تواند باعث بروز مشکلات شنوایی و سایر عوارض جدی شود.

علائم عفونت گوش (گوش میانی)
شروع علائم و گسترش عفونت گوش معمولاً سریع است.

۱. نشانه های عفونت گوش در کودکان
علائم شایع در کودکان عبارتند از:

درد گوش (به خصوص هنگام خوابیدن)
احساس تیر کشیدن
مشکل خواب
گریه بیش از حد معمول
سر و صدا
مشکل در شنیدن یا پاسخ دادن به صدا
از دست دادن تعادل
تب ۳۸ درجه سانتیگراد یا بالاتر
تخلیه مایعات از گوش
سردرد
از دست دادن اشتها

چه زمانی باید به پزشک متخصص گوش، حلق و بینی مراجعه کنید؟
علائم و نشانه های عفونت گوش می تواند نشان دهنده نوع بیماری باشد. به همین دلیل تشخیص دقیق و درمان سریع بسیار مهم است. در صورت بروز علائم زیر باید به پزشک مراجعه کنید:

علائم بیش از یک روز ادامه دارد
علائم در کودک با سن کمتر از ۶ ماه مشاهده می شود
درد گوش شدید است
کودک بعد از سرماخوردگی یا هرگونه عفونت تنفسی فوقانی دچار بی خوابی و ناراحتی شده است
مشاهده تخلیه مایعات، چرک یا مایعات خونین از گوش
علل عفونت گوش (گوش میانی)
عفونت گوش در اثر باکتری یا ویروس در گوش میانی ایجاد می شود. این عفونت غالباً ناشی از بیماری های دیگر مانند سرماخوردگی، آنفولانزا یا انواع حساسیت به وجود آمده که باعث احتقان و تورم معابر بینی، گلو و شیپور استاش می شود.

نقش شیپور استاش
شیپور استاش مسیر های باریکی هستند که از هر گوش میانی تا قسمت پشت گلو و پشت مسیر تنفسی بینی ادامه دارند. انتهای این لوله ها در گلو به دلایل مختلفی مرتبا باز و بسته می شوند:

تنظیم فشار هوا در گوش میانی
چرخش هوا در گوش
تخلیه ترشحات طبیعی از گوش میانی
متورم شدن شیپور استاش می تواند منجر به مسدود شدن و تجمع مایعات در گوش میانی بشود. این مایع احتمال آلوده شدن و عفونت گوش را افزایش می دهد.

این لوله ها در کودکان باریک و افقی تر هستند و این باعث می شود که تخلیه آنها سخت تر و احتمال گرفتگی آن ها بیشتر باشد.

نقش آدنوئیدها
آدنوئیدها دو لایه بافت کوچک در قسمت پشت بینی هستند و براساس تحقیقات انجام شده در فعالیت سیستم ایمنی بدن نقش دارند.

از آنجا که آدنوئیدها به انتهای شیپور استاش نزدیک هستند، تورم آدنوئیدها می تواند آن ها را مسدود کند که متعاقبا به عفونت گوش میانی منجر می شود. تورم و تحریک آدنوئیدها به احتمال زیاد بیشتر در عفونت گوش در کودکان نقش دارند، زیرا کودکان نسبت به بزرگسالان دارای آدنوئیدهای نسبتاً بیشتری هستند.

دلایل احتمالی عفونت گوش
شرایط مختلفی می تواند به عفونت گوش یا ایجاد مشکلات در گوش میانی منجر شود:

اوتیت مدیا همراه با افیوژن یا تورم و تجمع مایعات (افیوژن) در گوش میانی بدون عفونت باکتریایی یا ویروسی. این نوع آلودگی به دلیل باقی ماندن مایعات پس از بهتر شدن عفونت اتفاق می افتد. یکی از دلایل دیگر نیز عملکرد نامناسب شیپور استاش و انسداد غیر عفونی آن ها است.
اوتیت مزمن همراه با افیوژن، هنگامی اتفاق می افتد که مایعات در گوش میانی باقی مانده و دارای عفونت باکتریایی یا ویروسی نیست. این نوع تجمع در کودکان باعث افزایش احتمال ابتلا به عفونت های جدید شده و ممکن است بر شنوایی تأثیر بگذارد.
اوتیت خلط آور مزمن نوعی عفونت گوش است که با درمان های معمول از بین نمی رود و می تواند به سوراخ شدن پرده گوش منجر شود.
عوامل بیماری عفونت گوش (ریسک فاکتورها)
عوامل تاثیرگذار در عفونت گوش شامل موارد زیر است:

سن. کودکان در سنین ۶ ماه تا ۲ سال به دلیل اندازه و شکل شیپور استاش و به دلیل عدم تکامل سیستم ایمنی بدن مستعد ابتلا به عفونت گوش هستند.
مراکز مراقبت گروهی از کودکان. کودکانی که در مکان های گروهی مورد مراقبت قرار می گیرند بیشتر از کودکانی که در خانه هستند دچار سرماخوردگی و عفونت گوش می شوند. علاوه براین، کودکان در شرایط گروهی در معرض عفونت های بیشتری قرار دارند.
تغذیه نوزادان. نوزادانی که از شیشه شیر و در حالت درازکش تغذیه می شوند بیشتر از کودکانی که از شیر مادر استفاده می کنند در معرض عفونت گوش هستند.
عوامل فصلی. عفونت گوش بیشتر در فصل های پاییز و زمستان اتفاق می افتد. افراد مبتلا به آلرژی فصلی در بهار در معرض خطر عفونت گوش بیشتری هستند.
کیفیت هوا. قرار گرفتن در معرض دود دخانیات یا میزان بالای آلودگی هوا می تواند خطر عفونت گوش را افزایش دهد.
محل سکونت. خصوصیات آب و هوایی محل سکونت تاثیر مستقیم بر احتمال ابتلا به عفونت دارد. جالب است بدانید که عفونت گوش در بین بومیان آلاسکا شایع تر است.
شکاف کام. تفاوت در ساختار استخوان و عضلات در کودکانی که دارای شکاف کام هستند ممکن است تخلیه لوله اوستاش را مشکل تر کند.
عوارض عفونت گوش (گوش میانی)
در بیشتر موارد عفونت های گوش باعث عوارض طولانی مدت نمی شوند. اما عفونت گوش مزمن یا تکرار عفونت به هر دلیل می تواند منجر به عوارض جدی شود:

اختلال در شنوایی. کم شنوایی موقت و خفیف در زمان عفونت گوش بسیار شایع است و معمولاً بعد از تخلیه عفونت بهتر می شود. با این حال عفونت های مزمن گوش یا وجود مایعات در گوش میانی می تواند منجر به کاهش قابل توجه شنوایی شود. در صورت بروز آسیب دائمی در پرده گوش یا سایر ساختارهای گوش میانی، ممکن است افت شنوایی دائمی رخ دهد.
تأخیر گفتاری یا رشدی. اگر شنوایی نوزادان به طور موقت یا دائمی دچار اختلال شود، مهارت های گفتاری، اجتماعی و رشدی آن ها دچار تاخیر خواهد شد.
گسترش عفونت. عفونت های درمان نشده یا عفونت های بدخیم می توانند به بافت های اطراف گسترش پیدا کنند. عفونت برآمدگی استخوانی در پشت گوش (ماستوئیدیت) می تواند منجر به آسیب به استخوان و تشکیل کیست پر از چرک شود. در موارد نادر عفونت های جدی گوش میانی به سایر بافت های جمجمه از جمله مغز یا غشاهای اطراف مغز (مننژیت) گسترش می یابد.
پاره شدن پرده گوش. بیشتر آسیب ها به پرده گوش طی ۷۲ ساعت بهبود می یابند. با این حال در بعضی موارد به جراحی احتیاج است.
پیشگیری از عفونت گوش میانی
رعایت نکات زیر می تواند خطر ابتلا به عفونت گوش را کاهش دهد:

از سرماخوردگی و سایر بیماری ها پیشگیری کنید. به فرزندان خود یاد بدهید که همیشه دست هایشان را بشویند و وسایل غذا و آشامیدنی را در خانواده به اشتراک نگذارید. به آن ها روش درست و بهداشتی سرفه یا عطسه کردن را یاد بدهید. در صورت امکان مدت زمان حضور فرزندتان در مهدکودک ها را محدود کنید. مراقبت از آن ها در خانه و کاهش مراجعه به اماکن پرتردد می تواند امکان ابتلا به بیماری های عفونی را کاهش دهد. در صورت ابتلا به بیماری هم فرزندانتان را از مدرسه یا هر مکان شلوغ دور نگه دارید.
از دود سیگار دوری کنید. از افراد سیگاری دوری کنید یا از آنها بخواهید در مکان دیگری سیگار بکشند. بیرون از خانه هم از محیط های آلوده دوری کنید.
به کودک شیر مادر بدهید. در صورت امکان فرزندتان باید حداقل شش ماه از شیر مادر تغذیه کند. شیر مادر حاوی آنتی بادی است که می تواند از عفونت گوش جلوگیری کند.
اگر از شیشه شیر استفاده می کنید، کودک را در حالت ایستاده قرار دهید. از شیر دادن به کودک در حالت درازکش خودداری کنید و شیشه شیر را در کنار او رها نکنید.
در مورد واکسیناسیون با متخصص گوش، حلق و بینی خود مشاوره کنید. از پزشک خود درباره واکسیناسیون فرزندتان سوال کنید. واکسن های فصلی آنفولانزا، پنوموکوک و سایر واکسن های باکتریایی ممکن است به جلوگیری از عفونت گوش کمک کنند.